İzledim: Youth Of May

 Sanırım fark etmeden bi şekilde bu yılın en iyi dizisini buldum diyebiliriz. Ben de beklemiyordum böyle bir dizi izlemeyi aslında. Hatta ‘Bu aralar sıkışığım, 12 bölümlük dizi izleyeyim de çabuk bitsin’ mantığıyla başlamıştım. Şahane bi sürpriz oldu bana.

Hwang Hee Tae, despot babasının zoruyla görücü usulü bir görüşmeye gider. Karşısında paraya ihtiyaç duyduğu için arkadaşının yerine bu görüşmeye gelen Kim Myung Hee vardır. Myung Hee kimliğini saklayarak arkadaşı gibi davranırken bu evliliği yokuşa sürmek için elinden gelen her şeyi yapar. Ama Hee Tae kızın gerçek yüzünü görmüş ve beklentilerinden çok farklı bişeyle karşılaşmıştır. Devlet ve komünistlerin karşı karşıya bir çatışma içinde olduğu bu zorlu dönemlerde bu ikili imkansız bir aşkı sürdürmeye çalışır.

Kim Myung Hee rolünde Go Min Si’yi izledik. Şaşkınım açıkçası. Pek çok yerde yan rol olarak izlemiş olsam da burdaki performansı beni şok etti. Çok beğendim. Şive kullanışı, doğal oyunculuğu, duru güzelliği… Her haliyle bayıldım.

Karaktere edecek lafım yok zaten. Yaşadıkları, yaşadıklarına rağmen hayata karşı duruşu, çırpınması, tırnaklarıyla kazıması… Ve her şeyi arkasında bırakıp, her şey için ve her şeye rağmen aşkının peşinden gidip dimdik durması… Beni çok etkiledi. Çok sevdim. Uzun zamandır en çok etkilendiğim kadın karakterlerden birisiydi.

Hwang Hee Tae rolünde ise Lee Do Hyun’u izledik. Aynı şaşkınlığı burda da yaşadım diyebilirim. İyi bir oyuncu olduğunun farkındaydım ama burda gerçekten inanamadım. Yüzü gülerken içinin kan ağlaması durumunu gözleriyle birebir aktardı bize. Gülümsemesi, aşkla bakan gözleri, ağlaması, haykırması, isyanları… Her hali aşırı gerçekti ve kalbime oturdu. Yeni nesil takip edeceğim oyuncuların arasına birisi daha girdi diyebilirim hayranlıkla izledim. Çok popüler dizisi 18 Again’i izlememiştim ama sanırım bir şans vermenin vakti geldi. Aynı şekilde yeni çıkacak dizisi Melancholia’yı da izleyeceğim mutlaka.

Hee Tae ise yazmak için ‘nasıl bi adamdı ya’ diye düşündüğümde bile kalbimi acıtan bi karakterdi. Kızı üzmemek için devamlı olarak yüzüne oturttuğu o sahte gülümseme ama arkadan kendi kendine üzülmesi, endişe etmesi, onu korumak için elinden geleni yapması beni çok etkiledi. ‘Şimdi böyle aşklar yok’ dememizin somut örneklerden birisiydi sanki. Çok sevdim, çok parçaladı kalbimi bu adam.

Sweet Home dizisinde abi kardeşi oynayan bu ikili birden bire karşımıza aşıklar olarak çıktı. Çok da iyi oldu. Sweet Home’da da çok iyi olsalar da burda bi harikaydılar. Hiç beklemediğim bir samimiyet, gerçekçi bi sevgi ve merhamet vardı bu ikilinin birbirlerine bakan gözlerinde. Yani böyle hayvansı bi çekim değil de, kalpten gelen gerçek bi sevgiyi gösterdiler bize sanki. Çok güzellerdi.

Her ikisi de birbirleriyle tanıştıktan sonra, o güne kadar kurdukları tüm hayalleri, çabalarını, amaçlarını kenara atıp sadece birbirleri için yaşamaya başladılar. Hep O’nu düşünmek, O’nun için kendinden vazgeçmek… Ayrı oldukları zaman hayata nasıl küstükleri, Hee Tae’nin durduk yere ağladığı anlar, kızın tüm taşlanmaları göze alarak çocuğa olan bağlılığı, her şey ama her şey çok etkileyiciydi bu ilişkide. Sonu da tabii ki…

Seversin, kavuşamazsın adı aşk olur diye boşuna dememiş Veysel… Ben de boşuna demiyorum artık aşk diye bişey yok diye. O dönemde, o zorlukların ve imkansızlıkların içinde, her şeye rağmen ve her şeye göğüs gererek inatla bağlanırsan aşk oluyor işte. Çok aşk vardı… Masum ve çırpınan bi aşk. Şimdi okulda tanışıp 2 cafe 2 sinemaya gidince aşkından ölüyor gibi oluyor insanlar. Sevgi olabilir o, konfor, rahatlık, eğlence.. Ama aşk? Sanmıyorum ki öyle bişey olsun. Resmen bir savaşın içindelerdi, herhangi birisi kaçabilir kurtulabilirdi isteseydi. Ama ikisi de birbirlerine bağlı kalmayı, birbirleri için savaşmayı tercih etti. Sonrasında da vicdanları sebebiyle birlikte bile olsalar gidemediler. Birlikte, elele insanlara yardım etmeyi, insanlar için elele savaşmayı tercih ettiler. Burda bizim anlayabileceğimizden, anlamaktan ziyade hissedebileceğimizden çok daha kutsal duygular var sanki. Ve ben böyle duygulardan çok etkileniyorum. O kadar yabancı ki kalabalıklar içinde yaşadığımız bu samimiyetsiz döneme bu duygular, epey bi imreniyorum. 

Dizi bana sevdiğim pek çok diziden birer parça verdi, ara ara onları anımsattı sanki. Çatışma sahnelerinde Chicago Typewriter mesela, romantik sahnelerde Mr. Sunshine, ara ara The classic yada Love Rain… Çok güzel bi nostalji yaşadım izlerken.

Mükemmel bi oyuncu kadrosu vardı. Yan rollerden başrollere kadar herkes süper oyunculuk yapıyordu. Mesela daha yeni Hometown Cha Cha Cha da izleyip ‘meeh’ dediğim Lee Sang Yi burda yıkılıyordu. Bayıldım adama resmen. Onun dışında da iyisinden kötüsüne her karakter ve o karakterlerin birbirinden bağımsız hikayeleri dantel gibi işlenmişti. Çok güzeldi dizi ya daha nasıl anlatabilirim bilemiyorum.

Sonu da oldukça iyi kurulmuştu bence. Hee Tae dışında diğer karakterlerin hallerini de biraz daha uzunca görmek, ne yapıyorlar bilmek isterdim aslında. Ama olsun, çok güzel, anlamlı bir son oldu diziye. SPOILER olarak söylüyorum ki: mutsuz sonlar da güzel yapılabiliyormuş demek ki…

En başta kısa olduğu için başladığım diziye, ortalarındayken üzülmeye başladım keşke biraz daha uzun olsa diye. Ama tam tadında bırakmışlar, uzatsalardı suyu çıkardı.  Çok masum, çok sevgi dolu, çok gerçekçi çok çok çok güzel bi diziydi. Özellikle son izlediğim fiyaskodan sonra çok iyi geldi, ruhumu temizledi.