Bugün Benim Doğum Günüm, Kelimeler Büyüyor Ağzımda...

Evet, bugün benim doğum günüm. Her geçen sene daha bir önemsizleşiyor sanki doğum günleri bana. Eskiden sabaha heyecanla uyanır, kaç kişi kutluyor takip eder, akşam yemeği planları yapar, hediyeleri dört gözle beklerdim.

Bu sabah uyandığımda doğum günüm olduğunu bile unutmuştum.

Eskiden facebook ta samimi olduğum olmadığım herkesin duvarına ufak da olsa bir doğum günü mesajı bırakır onlarınkini kutlardım. Yıllar geçtikçe daha soğuk, daha mesafeli ve kendi ufak çemberinde yaşayan bir insan oldum. 3-5 dostum ve 1-2 arkadaşım dediğim insanlar haricinde samimiyetsiz kutlamalara girişmedim. E bu tavrım yol su elektrik olarak geri döndü bana elbet.

Her bir sene geçtikçe doğum günümü kutlayan insanlar azaldı. Üzüldüm mü? Hayır elbette. Hayatımda tek kelime etmediğim 1. sınıf arkadaşım doğum günümü kutladığında bir tebessüm etsem de manevi olarak boş bir teşekkürden fazlasını söyleyemiyor ve anında da unutuyordum zaten. 'Benim insanlarım' dediklerimin iyi dileklerini önemsiyor ve asla unutmuyorum. Ama insan yavaş yavaş unutuluyor, dünyadan siliniyor gibi hissetmiyor desem yalan olur.

Velhasıl kelam büyümek, olgunlaşmak garip bir duygu. Yaşlandığını değil de yaş aldığını hissetmek. Herkes bıcır bıcır yaşar enerji saçarken ağırlaşmak, uzaklaşmak. 'Artık yaşın da geldi' nidaları altında ezilip 'Ben evlenmeyi düşünmüyorum ki'lerinin samimiyetine insanları inandırmaya çalışmak. Her gün sabahtan akşama kadar çalışıp monoton yaşamın bir parçası olarak kendini 'çevreye' kabullendirmenin zorunlu olduğunu fark etmek. Ve tüm bunların yanında çocuksu saflığını, iyi niyetini, hayal dünyanı, hayallerini korumaya; büyümenin verdiği o pis tecrübelere, hamlaşmaya yem etmemeye çalışmak.

Biliyorum ki bu çok okunacak bir yazı olmayacak. Ama bugün dünyada benim de bir imzam kalsın istedim!